ΣτοχοΠοίηση

εξαφανισμένοι άνθρωποι χαμένα βιβλία ανομολόγητες σκέψεις και συρτάρια νεκροταφεία χαμένων ερώτων. το πάτωμα καλύφθηκε από σκόνη και νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα. τα γαμημένα κάνουν έναν περίεργο ηδονιστικό θόρυβο καθώς αφήνουν το εσωτερικό του κρανίου και προσγειώνονται. βαθύς, εκκωφαντικός. καίγομαι αλλά δεν δίνω σημασία. η κούπα του καφέ έχει ραγίσει από την πολύ χρήση. καφεΐνη, καφεΐνη, καφεΐνη το πάτωμα γέμισε σκόνη και εγκεφαλικά κύτταρα πνιγμένα στην καφεΐνη. τουλάχιστον έχουμε ίντερνετ 

Η ζωή μας, φακός τηλεσκοπίου, upside down φάση και χάνω την ισορροπία μου. Γουστάρεις την ψηφιοποίηση του κόσμου, μα η θεωρία σου είναι μισή και αν είμαστε υπολείμματα αστεριών, πιθανότατα το δικό σου ανάβει ακόμα, γιατί είχε καλή αντίσταση στο σύστημα. Γράφω με όρους ηλεκτρισμένους, σαν την ατμόσφαιρα μπας και καταλάβεις τι παίζει. Αν πάρεις νόμπελ μην μου το αφιερώσεις, δώσε μου απλά τα φράγκα γιατί money makes the world go round ( 1.6x10^3km/h ) και εγώ θέλω να πάω στο διάστημα και να σου αγοράσω ένα οικόπεδο στο φεγγάρι, να χτίσεις το δικό σου σπίτι. Και εγώ, σαν πειρατής χωρίς προορισμό και πλήρωμα, θα σε παρακολουθώ με το μονόκιαλο, και θα θυμάμαι πως γυμνοί κυνηγούσαμε το φεγγάρι, μα δεν το αγγίξαμε ποτέ.

το παρακάτω ποίημα προέρχεται από αγαπημένο (α)πρόσωπο  Ο κόσμος είναι σκατά θα αλλάξει λες "κάποια στιγμή" όπως κάποια στιγμή θα βρεθούμε και θα παίζουμε κυνηγητό στους δρόμους σε ερειπωμένα σπίτια και σκιώδη γκαράζ θα σου πω ότι δεν είσαι απελευθερωμένη απλά έχεις διαφορετικά ταμπού απ' τη μάζα θα μου πεις πως, είμαι δεν είμαι καθήκι, ποτέ δεν θα ταυτιστώ με την ηθική και την ανηθικότητα "Ο κόσμος είναι σκατά" θα ήθελα να το φωνάξω πριν πεθάνω αλλά πλέον νομίζω ότι θα φώναζα "κάβλα είσαι" "θέλω να σε πηδήξω" και τέτοια ή όχι; Ο κόσμος είναι σκατά και η αποδοχή της πραγματικότητας το πρώτο βήμα για την αλλαγή της Ο ιστορικός χρόνος είναι άπειρος και το τέλος του κόσμου δεν θα έρθει ποτέ το ίδιο και η άνοιξη στις καρδιές των ανθρώπων Αφελής όποιος αγωνίστηκε για να αντικρίσει την επερχόμενη αλλαγή Ο πεπερασμένος νους αδυνατεί να αντιληφθεί την ενδελεχή εντροπία στα γρανάζια του μηχανισμού που λέγετ

Οι μέρες του καλοκαιριού είναι ατέλειωτες. Η ζέστη αποπνικτική, και το μόνο συναίσθημα που κατακλύζει το ανθρώπινο είδος (αν μπορούμε ακόμα να αυτοαποκαλούστε έτσι) είναι η ανία και η βαρεμάρα. Άλλη μια βαρετή μέρα λοιπόν, φτάνει στο τέλος της και παραχωρεί τη θέση της, σε μια πολλά υποσχόμενα βαρετή νύχτα. Και αφού το σπίτι παραμένει ενοχλητικά μη οικείο, αποφασίζω να βγω, μια έξοδος κατά την οποία αφήνεις στην άκρη την ''ασφάλεια'' που σου παρέχει το κρησφύγετο σου, και ξεκινάς για μια νέα περιπέτεια (wow). Ωστόσο το κοντινότερο ημιυπόγειο μπαρ, φαντάζει ο καλύτερος προορισμός για της ανάγκες της σημερινής νύχτας. Κάπως έτσι κατέληξα μόνη να κάθομαι στο μπαρ, από όπου μπορώ να έχω άμεση πρόσβαση στις μπύρες, αλλά και θέα σε όλο το μαγαζί. Η ατμόσφαιρα μυρίζει αλκοόλ και έχει ιδιαίτερα χαμηλό φωτισμό, είναι ένα μέρος που μάλλον αντί να προσφέρει παρηγοριά, χαρίζει στους θαμώνες μεγαλύτερη δόση κατάθλιψης.  Ευτυχώς τη δική μου ανία, ήρθε σαν από μηχανής θεός, να σπ

Η ζέστη έχει πνίξει τα πάντα. Σαν τις σαύρες ψάχνουμε σκιές, κάτι δροσερό για να σώσουμε και τα λίγα υγρά που μας έχουν απομείνει δεν είναι μόνο ότι δεν έχουμε σάλιο είναι και που σταμάτησε να μας καβλώνει η ιδέα της αλλαγής. Τυπικά ραντεβού για καφέ σε μπαλκόνια, απλωμένα βρεγμένα σεντόνια, γυαλιά ηλίου και χιπστεριλα. Αφού δεν μας πάνε οι διακοπές, τους γυρνάμε τη πλάτη πείθοντας τους άλλους ότι είναι απάτη. Από φράγκα δεν παίζει μια, και οι γονείς μας, μας έχουν πείσει ότι είμαστε πολύ ανάξιοι για να κάνουμε το οτιδήποτε. γι αυτό και εμείς δεν κάνουμε τίποτε. Αράγματα με παρέες, ταράτσες και μοναχικές κεραίες ανάσες που βρωμάνε τσιγάρο και φτηνή μπύρα. αδέσποτα σκυλιά αδέσποτα παιδιά δεν είναι και τόσο μεγάλη η διαφορά τελικά.

περπατάω και ακούω τα βήματα και τον χτύπο της καρδιάς μου. η ταχυπαλμία μου επηρεάζει και την ταχύτητά μου και εγώ αποσυντονίζομαι σε κάθε βήμα. νιώθω τα μάτια σου καρφωμένα στη πλάτη μου, με κοιτάς να φεύγω, αλλά δεν ξέρω αν είσαι αρκετά δειλός για να με φέρεις πίσω, ή για να με αντιμετωπίσεις. φτάνω σπίτι και τικ,τακ,τικ,τακ ο χρόνος περνάει, ωπ να και μια στιγμή που μόλις με προσπέρασε χωρίς να πει καν ένα ''γειά'' τικ, τακ,τικ,τακ η επανάσταση άργησε κι' άλλο δευτερόλεπτο κι' άλλο κι' άλλο κι' άλλο και εγώ ζαλίστηκα να παρακολουθώ το ρολόι και εσύ δεν ήρθες, παρά μόνο μου έστειλες μήνυμα «σε σκέφτομαι» και σκέφτομαι ''και τι να λέει;'' γύρισα πλευρό και δεν κοιμήθηκα μάλλον ήταν κολλητικό. στον ύπνο μου είδα ότι ήμουν πυροτεχνουργός και έπρεπε να συνδέσω κάτι καλώδια για να σώσω λέει τον κόσμο. από συνήθεια ένωσα το κόκκινο με το μαύρο και ΜΠΑΜ... πετάχτηκα τρομαγμένη και σου έστειλα αν κοι

φως, σκοτάδι φως,σκοτάδι κάποιος ας σπάσει τη γαμημένη λάμπα που τρεμοπαίζει. διαφωτισμός, σκοταδισμός εξευγενισμένοι βάρβαροι με δάδες και πυρσούς καταδιώκουν το ψυχικό ράκος. τo πιάνουν το σταυρώνουν το καίνε μεσαίωνας. φωτιά στους φαύλους κύκλους ευνουχισμένες προσωπικότητες, κατατρεγμένοι βρίσκουν άσυλο στη σκέπη του ουρανού 21ος αιώνας. και εσύ έψαχνες λέει μέσα στο πλήθος δύο μάτια. ποικίλα χρώματα, αλλά κανένα δεν έμοιαζε με εκείνο. έψαχνες λέει μια μάγισσα ανάμεσα σε ιεροεξεταστές και όταν κατάλαβες ότι δεν υπήρχε στο χώρο, σάστισες, νόμιζες όνειρο ήταν και χάθηκε. εν τέλη ήταν εκεί έβαλε τη μάσκα της και προσπάθησε να αποφύγει τα κεριά, γιατί αυτές αρπάζουν εύκολα.

Το ρίσκο είναι μαχαίρι που κόβει και από τις δύο πλευρές είναι μολύβι με δύο άκρες είναι λαβύρινθος με έξοδο κινδύνου. είναι μονό εισιτήριο για το άγνωστο χωρίς επιστροφή και εγώ πολύ αναποφάσιστη για να διαλέξω προορισμό. το ρίσκο δεν έχει φύλλο ούτε φίλο έχει το ρίσκο είναι ένας μονόδρομος, ένα στενό που έχει κλειστοφοβία, είναι μια πεταλούδα που έχει υψοφοβία είναι ένα χέρι που θέλει να χειροκροτήσει μα δεν υπάρχει άλλο χέρι κάπου εκεί δίπλα. το ρίσκο είναι ένα μοναχικό ον που κανείς δεν κάνει παρέα μαζί του γιατί βρωμάει είναι ένα ον που όλοι φοβούνται γιατί ορμάει το φοβήθηκα εγώ το φοβήθηκες κι' εσύ.

δώσαμε ακριβείς λέξεις όχι απλά σε απροσδιόριστους όρους αλλά σε θέματα ίσως ανύπαρκτα. τέλος πάντων, άλλοι καίγοντας εκκλησίες θέλουν να φτάσουν στον παράδεισο και εμείς πιστέψαμε στο θεό για να τους δούμε καμένους. η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως παγκόσμιος πόλεμος, την δεύτερη φορά ως έρωτας. οι ποιητές θα σου έλεγαν ότι και τα δυο έχουν νεκρούς, εγώ σου λέω να μην αυτοκτονήσεις για την γκόμενα, αυτοκτόνησε για την χαμένη σου ύπαρξη, ύπαρξη που αναλώνεται και χάνεται μέσα με αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάσαμε χρόνο. δεν έπρεπε να σου πω να προσέχεις κανείς δεν μπορεί να προφυλαχτεί από τον εαυτό του. σου λέω όμως να υπάρχεις, είτε σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα είτε σε αυτό που ονομάζουμε τρέλα. τελικά τράβα στο διάολο μαζί με ότι άλλο προπαγανδίζει την αγάπη. 

Ένα μήνα έψαχνα. Όλοι είχα έτοιμη την δικαιολογία «δεν έχω», «τα χρειάζομαι για εμένα», και εγώ πονούσα. Ήταν ένας πόνος διαφορετικός. Ξεκινούσε από το μεδούλι μέσα στα κόκαλα και σιγά σιγά εξαπλωνόταν σαν καρκίνωμα μέσω των νευρικών μου απολήξεων σε όλο τον εγκέφαλο. Παρέλυα. Την ημέρα είχα κάτι να ξεχνιέμαι. Ήμουν στη γύρα και έψαχνα. Έψαχνα σε βιβλιοθήκες, στέκια και στενά. Αλλά τις νύχτες -αχ τις νύχτες- δεν την πάλευα. Άλλοτε φώναζα στους τοίχους και άλλοτε τους παρακαλούσα στα γόνατα να μου μιλήσουν. Να μου θυμίσουν τι είμαι, μέχρι τη στιγμή που με έπαιρνε ο ύπνος, εκεί στο πάτωμα, αγκαλιά με τη λογική μου. Και οι μέρες περνούσαν και εγώ δεν έβρισκα τίποτα και έτσι θόλωνα τη σκέψη μου με χάπια και αλκοόλ. Είχαν περάσει 25 μέρες και εγώ με έχανα. Τυχαία όπως περπατούσα συνάντησα τον Ζ. Ο τύπος είχε τα κονέ να βρει τα πάντα. Ήταν ενταγμένος στους αναλγηκούς. Αυτοί, είχαν ως βασικές αρχές την αλληλεγγύη και την αγάπη. Η απάντηση ήρθε πιο γρήγορα από την ερώτηση. «Όχι!» και έ

Και βρέθηκα στη συνέλευση μαμά και όλοι φώναζαν συνθήματα «κάτω η πλουτοκρατία» «κάτω το κεφάλαιο» «κάτω η υπεραξία» και τώρα σκέφτομαι πως πρέπει να φωνάξω και εγώ ένα σύνθημα. Ανασύρω από τη μνήμη μου το τελευταίο που άκουσα στις ειδήσεις «λευτεριά στο Λάκη Γαβαλά» μα τι λέω, αυτό δεν είναι επαναστατικό σύνθημα και εγώ είμαι σε ηλικία επανάστασης. Θα φύγω, θα μαζέψω τα κουβαδάκια μου και θα φύγω. Θα πάω σε εκείνη την παραλία με το κόκκινο χώμα που χάνετε ο Φώντας γιατί έχει κόκκινα μούσια και θυμάμαι όταν τον ρώτησα γιατί είναι κουκουές απάντησε: «γιατί είναι το μόνο κόμμα που ταιριάζει με τα μούσια μου». Τον αγαπάω τον Φώντα, όχι γιατί είναι κουκουές, όχι γιατί γράφει ποιήματα ούτε γιατί είναι κοντός και σε μια έρευνα διάβασα ότι οι παιδεραστές είναι κοντοί, αλλά γιατί πάντα έχει μια απάντηση.

Μετά την πρόσκρουση, με το έδαφος η ύλη σέρνεται γραπώνοντας το χώμα με τα νύχια της. Όντας τόσα χρόνια περικυκλωμένη από ''πνεύμα'' προσπαθεί να σωθεί. Δεν ήθελα να σου βάλω τρικλοποδιά αλλά με ανάγκασες. Και τώρα, προσπαθώ να αποκόψω το πόδι από το υπόλοιπο σώμα γιατί στιγματίστηκε και ο κοινωνικός στιγματισμός προκαλεί αλυσοδεμένες αντιδράσεις. Και μόλις το κάνω, μόλις το κόψω θα στο δώσω να το γλύψεις, σαν καλός άνθρωπος πριν το κατασπαράξεις ξεχνώντας ότι ήταν η σωτηρία σου.  

Είχε αρχίσει να συνηθίζει τους ιλιγγιώδης ρυθμούς της πόλης. Τώρα ήταν ώρα να αρχίσει να παρατηρεί τον κόσμο, με τον τρόπο της. Έψαχνε στο πλήθος για εκείνα τα βαθιά, αλλά στιγμιαία βλέμματα, ίσια στα μάτια, που σε κάνουν να νομίζεις ότι ο άλλος φωνάζει μέσα στο κεφάλι σου «είμαι και εγώ εδώ, είμαι και εγώ σαν εσένα». Αλλά οι άνθρωποι δεν κοιτάνε πλέον στα μάτια. Ίσως φοβούνται το μαύρο της μάτι ή ίσως πάλι το κυνήγι των ερινυών κατά τη διάρκεια της νύχτας τους κουράζει πολύ. *** Κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα. Το μαύρο της μάτι, της είχε ανοίξει νέους ορίζοντες, για μια άλλη διάσταση θα νόμιζε κανείς. Η (εν)όραση της βελτιώθηκε. Στην ουσία απλά έμαθε με τον καιρό να βλέπει, εκεί που οι άλλοι απλά κοίταζαν. Μπορούσε να δει την πραγματικότητα των ανθρώπων. Εξωτερικευμένες μορφές ψυχών. Πληγές και τραύματα που περίτεχνα κρύβονταν. *** Ήταν Δεκέμβριος και η βροχή έκανε τα κόκαλα των ανθρώπων να σαπίζουν. Όλοι περπατούσαν. Σκυμμένα κεφάλια και κουρασμένα βήματα. Όλο

Κι ας έχεις λιώσει τους χατζηφραγκέτα και ξέρεις κάθε στίχο τους απ'έξω. Κι ας έχει τζιβώσει το μαλλί σου απ'τον ύπνο. Κι ας αργείς πάντα στο μάθημα γιατί η σχέση σου με τον χρόνο είναι περίπλοκη. Κι ας επηρεάζεται η διάθεση σου από το χωροχρόνο και τους ανθρώπους. Κι ας μην μπορώ να προσδιορίσω τα πιστεύω σου και το χρώμα της ψυχοσύνθεσης σου με μια λέξη. Κι ας μην είσαι η φωνή της λογικής αφού είσαι η λογική στη φωνή. Εγώ ποτέ μου δεν έχω δει πιο όμορφο κυκλωμένο αλφάδι. Και ζηλεύω την μοβ σου κούπα γιατί περνάει περισσότερο χρόνο μαζί σου, απ' ότι εγώ. Αλλά ξέρω ότι την επικοινωνία που έχεις μαζί μου, δεν την έχεις με κανέναν και τίποτα. Ακούγεται εγωιστικό. Ξέρεις ότι δεν είναι. Εσύ με ξέρεις. Ήσουν πάντα εκεί. (Α)νθρωπέ μου 

Είχες το πιο ωραίο ποδήλατο. Ψάχνω το κουτί των αναμνήσεων και όσο ψάχνω τρόπο να σε σβήσω τόσο επανέρχεσαι. Και τώρα θυμάμαι τον ήχο του λιωμένου από τις βόλτες λάστιχου, καθώς αγκάλιαζε την άσφαλτο. Και εκείνο το λαχανί χρώμα, που στον ήλιο γυάλιζε όπως τα μάτια σου όταν παιδεύεις τέσσερις χορδές. Κανένα ποδήλατο δεν μοιάζει με το δικό σου. Θυμάμαι σε μια προσπάθεια να ακουμπήσω τη γλώσσα σου έκλεισες τόσο δυνατά τα δόντια σου που ο ήχος έσκισε ένα κομμάτι του μυαλού μου, που έμεινε κάπου ανάμεσα στο χείλη σου. Και τώρα μεγάλωσες άρχισες το κάπνισμα και έκοψες το ποδήλατο. Μεγάλωσα και εγώ και σταμάτησα να το κυνηγάω. Όσα ποδήλατα κι αν συνάντησα, ακόμα κανένα δεν μοιάζει στο δικό σου. Δεν φεύγουν όμως τα σημάδια από τις ρόδες που με πατήσατε. Μα ας είναι αυτή η πιο ωραία καύση. Αυτός είναι ο αυτοπυρπολισμός μου και δεν σε παίρνει να υπάρχεις.  

2000 και κάτι. Η μετανάστευση των φοιτητών, την έφερε εδώ. Η επίτευξη του σκοπού για τους άλλους είναι ηδονιστική, μα για αυτήν, απλά ανέραστη. Η πόλη είναι καινούργια και αχανής. Η Αθήνα δεν είναι τελικά όσο τραγική την περιγράφουν. Εδώ, ίσως μπορούσε να κρυφτεί από τους κανόνες του χάους. Μπήκε στην κοινωνιολογία. Ήθελε να μελετήσει τα κοινωνικά φαινόμενα, πριν τα υιοθετήσει. Η αυτοκτονία της εδώ -αν τελικά έλυνε το δίλημμα «δειλία ή θάρρος»-, θα ήταν ένα απλό καθημερινό γεγονός, που δεν θα άγγιζε κανέναν. ***  Ήταν παράξενη κοπέλα. Είχε ένα πράσινο και ένα μαύρο μάτι. Δεν ήταν όμως πάντα μαύρο. Κάποτε, είχε ένα σκουροπράσινο χρώμα με καφέ ιριδίζουσες αποχρώσεις, μέχρι τη στιγμή που αντίκρισε την αλήθεια και μαύρισε. Είχε μαύρα μαλλιά και 6 τζίβες, μια για κάθε φορά που ερωτεύτηκε. Δεν έβγαινε έξω τη μέρα, είχε καταλάβει πως τη νύχτα κανείς δεν την κρίνει για τα σημάδια που φέρει. Σημάδια καψίματος στο δεξί της χέρι και τη δεξιά πλευρά του λευκού της προσώπου. Κάποιος, κάποτε

Το αίμα σου πιο επαναστατικό από ποτέ. Οι πληγές σου δεν κλείνουν όσο κι αν τις γλείφω. «Πόνεσε με!» Έχεις ωραία γεύση κάθε υγρό σου, θυμίζει κάτι διαφορετικό. Ανάμεικτα συναισθήματα χαρά και τρόμος. Αδίκως έσπασα το κεφάλι σου στην προσπάθεια να μπω μέσα. Και τώρα τι? «Ακούς?» Βαριέμαι να σε κοιτάω να κείτεσαι. «Σκέφτεσαι?» Σκεφτόσουν όταν ξέσκιζα τη σάρκα σου και φύτευα ελπίδες? Θα με σκέφτεσαι?

Η Αλίκη δεν άντεξε κρεμάστηκε από το ταβάνι. Ο καπελάς, αφού σοδόμισε το σώμα της την έκανε εκκρεμές, γιατί η ψύχωση του λαγού με τον χρόνο είναι μεταδοτική. Η ιστορία, δεν έχει αίσιο τέλος, μικρό μου. Εδώ δεν είναι χώρα των θαυμάτων εδώ οι άνθρωποι βρίσκονται παρατεταγμένοι μπροστά από φωτεινές μηχανές, ανυπόστατα σώματα υποταγμένα στη ζωή και συμβιβασμένα στην ιδέα των κοινωνικών ανισοτήτων. Εδώ είναι η χώρα των τεράτων. Καλώς όρισες λοιπον.

Σκουριά και πλάσμα χημικές αντιδράσεις και μια δόση αλήθειας ή θάρρους. Ηθικοί προβληματισμοί και ανήθικες λέξεις αποτυπωμένες στο χαρτί. Η επικράτηση του ρομαντισμού δημιουργεί ιδεολογικές αντιφάσεις και ο παραγκωνισμός του είναι, ενισχύει την ανάδειξη του φαίνεσθαι με σκοπό την κρίση του γεγονότος. Επιφανειακά τα αίτια και τα υπολείμματα μικροαστισμού καθιστούν τη λήψη της απόφασης ευκολότερη. Αυτή φθάρθηκε μέσα στο χρόνο και έφθηρε το τοίχο με τα νύχια της, πριν πάρει φόρα και σπάσει το κεφάλι της εκεί. Αφού δεν ξεσήκωσε επανάσταση, έκανε τη δική της. Εγώ έκανα κι' άλλο καφέ 

Έχοντας επίγνωση του ψυχισμού βιώνουμε την απόγνωση για αλλαγή του πριν τον επακόλουθο βομβαρδισμό από χάπια. Αδύνατη αλλαγή. Μόνη λύση: η επικάλυψη. Χρωματισμός με μπογιά που η κοινή γνώμη επιλέγει. Γελοίο γεγονός, αφού το μαύρο δεν αλλάζει μα γίνεται χειρότερο. Οι πεσιμιστικές απόψεις βαραίνουν όπως και ο σταυρός και το αποτέλεσμα είναι η θλίψη των υποθετικά χαρούμενων και το ράγισμα της μάσκας. Η αισιοδοξία είναι κλισέ και ασέξουλη. Τα αντικαταθλιπτικά προωθούνται για να προωθούν την κατάθλιψη και την κρατικοποίηση εγκεφάλων. Η καταστολή συναισθημάτων προσδιορίζει τον επαναπροσδιορισμό της σκέψης και καθοδηγεί τους νευρώνες. Και εσύ ακόμα τραυματίζεις τις νευρικές σου απολήξεις προσπαθώντας να ξεχάσεις τη δική σου ημερομηνία λήξης.

Χάραξε τη φλέβα μου και ύστερα τη δική σου. Mπλέξε τώρα τα αίματα μας. Αιμομιξία. Η κυριολεκτική σημασία της λέξης είναι μονόχρωμη όταν τα αίματα μπασταρδευτούν δεν χάνουν τίποτα, πέρα από την αξιοπρέπειά τους. Άσε με να πεθάνω και έλα να μιλήσεις στο πτώμα μου για υλισμό. Πρόσεχε, όταν με ξαναδείς μην με κοιτάξεις στα μάτια τα έβγαλα, για να μην θυμάμαι τα κράτησα όμως για να στα δώσω αντί να σου δώσω αισθήματα ήταν πιο ανώδυνο να βγάλω τα μάτια μου. Καλύτερα έτσι, τουλάχιστον δεν θα με δω όταν θα σε σκοτώνω απλά θα το νιώθω όπως έκανα και με το χάραγμα της φλέβας μου.  

Τα ποιήματα μου δεν απευθύνονται σε όλους ίσως δεν βγάζουν νόημα στους περισσότερους τα σάπια μυαλά αρνούνται να δεχτούν τη διαφορετικότητα γι' αυτό και εγώ αρνούμαι την ανθρωπότητα. Βρεθήκαμε να κινούμαστε ατομικιστικά μέσα σε ενα βόθρο από ''ανθρωπιστές''  και ξαφνικά ο υλισμός μου σου μοιάζει με σωσίβιο. Άστο, δεν βγάζει πουθενά, δεν το' νιωσες, η θρησκεία σου έχει κάνει το μυαλό μαρμελάδα και εσύ το μόνο που κάνεις είναι να βουτάς το δάχτυλο μέσα. Τουλάχιστον έτσι δεν θα χρειαστεί να στο ξεριζώσω με τα ίδια μου τα χέρια  Ο παρανοϊκός μου υλισμός με καθιστά επικίνδυνη  ακούω φωνές μεσ' το κεφάλι μου  και οι ψίθυροι μου λένε να σε σκοτώσω και να σε μετατρέψω στη γενεσιουργό σου ύλη. Μα δεν θα το κάνω δεν θα σε λυτρώσω   η ύπαρξη για εσένα είναι επώδυνη γι' αυτό δεν θα σου μάθω την ανυπαρξία.  Όχι γιατί δεν είσαι έτοιμος, πότε δεν θα'σαι εξάλλου,  απλά γιατί δεν το' νιωσες.