Ακτίνες Γ.

Είχες το πιο ωραίο ποδήλατο.
Ψάχνω το κουτί των αναμνήσεων
και όσο ψάχνω τρόπο να σε σβήσω
τόσο επανέρχεσαι.
Και τώρα θυμάμαι τον ήχο
του λιωμένου από τις βόλτες
λάστιχου, καθώς αγκάλιαζε την άσφαλτο.
Και εκείνο το λαχανί χρώμα,
που στον ήλιο γυάλιζε
όπως τα μάτια σου
όταν παιδεύεις τέσσερις χορδές.
Κανένα ποδήλατο δεν μοιάζει με το δικό σου.
Θυμάμαι σε μια προσπάθεια
να ακουμπήσω τη γλώσσα σου
έκλεισες τόσο δυνατά τα δόντια σου
που ο ήχος έσκισε ένα κομμάτι του μυαλού μου,
που έμεινε κάπου ανάμεσα στο χείλη σου.
Και τώρα μεγάλωσες
άρχισες το κάπνισμα
και έκοψες το ποδήλατο.
Μεγάλωσα και εγώ
και σταμάτησα να το κυνηγάω.
Όσα ποδήλατα κι αν συνάντησα,
ακόμα κανένα δεν μοιάζει στο δικό σου.
Δεν φεύγουν όμως τα σημάδια από τις ρόδες
που με πατήσατε.
Μα ας είναι αυτή η πιο ωραία καύση.
Αυτός είναι ο αυτοπυρπολισμός μου
και δεν σε παίρνει να υπάρχεις.