περπατάω και ακούω τα βήματα και τον χτύπο της καρδιάς μου.
η ταχυπαλμία μου επηρεάζει και την ταχύτητά μου
και εγώ αποσυντονίζομαι σε κάθε βήμα.
νιώθω τα μάτια σου καρφωμένα στη πλάτη μου,
με κοιτάς να φεύγω, αλλά δεν ξέρω αν είσαι αρκετά δειλός
για να με φέρεις πίσω, ή για να με αντιμετωπίσεις.
φτάνω σπίτι και τικ,τακ,τικ,τακ ο χρόνος περνάει,
ωπ να και μια στιγμή που μόλις με προσπέρασε χωρίς να πει καν ένα ''γειά''
τικ, τακ,τικ,τακ η επανάσταση άργησε κι' άλλο δευτερόλεπτο
κι' άλλο
κι' άλλο
κι' άλλο
και εγώ ζαλίστηκα να παρακολουθώ το ρολόι
και εσύ δεν ήρθες,
παρά μόνο μου έστειλες μήνυμα
«σε σκέφτομαι»
και σκέφτομαι ''και τι να λέει;''
γύρισα πλευρό
και δεν κοιμήθηκα
μάλλον ήταν κολλητικό.
στον ύπνο μου είδα ότι ήμουν πυροτεχνουργός
και έπρεπε να συνδέσω κάτι καλώδια για να σώσω λέει τον κόσμο.
από συνήθεια ένωσα το κόκκινο με το μαύρο και ΜΠΑΜ...
πετάχτηκα τρομαγμένη
και σου έστειλα αν κοιμάσαι
και εσύ απάντησες «μμμμμ»
γύρισες πλευρό και συνέχισες τον ύπνο σου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου