2000 και κάτι. Η μετανάστευση των φοιτητών, την έφερε εδώ. Η επίτευξη του σκοπού για τους άλλους είναι ηδονιστική, μα για αυτήν, απλά ανέραστη. Η πόλη είναι καινούργια και αχανής. Η Αθήνα δεν είναι τελικά όσο τραγική την περιγράφουν. Εδώ, ίσως μπορούσε να κρυφτεί από τους κανόνες του χάους. Μπήκε στην κοινωνιολογία. Ήθελε να μελετήσει τα κοινωνικά φαινόμενα, πριν τα υιοθετήσει. Η αυτοκτονία της εδώ -αν τελικά έλυνε το δίλημμα «δειλία ή θάρρος»-, θα ήταν ένα απλό καθημερινό γεγονός, που δεν θα άγγιζε κανέναν.
***
Ήταν παράξενη κοπέλα. Είχε ένα πράσινο και ένα μαύρο μάτι. Δεν ήταν όμως πάντα μαύρο. Κάποτε, είχε ένα σκουροπράσινο χρώμα με καφέ ιριδίζουσες αποχρώσεις, μέχρι τη στιγμή που αντίκρισε την αλήθεια και μαύρισε. Είχε μαύρα μαλλιά και 6 τζίβες, μια για κάθε φορά που ερωτεύτηκε. Δεν έβγαινε έξω τη μέρα, είχε καταλάβει πως τη νύχτα κανείς δεν την κρίνει για τα σημάδια που φέρει. Σημάδια καψίματος στο δεξί της χέρι και τη δεξιά πλευρά του λευκού της προσώπου. Κάποιος, κάποτε, την άκουσε λέει να διηγείται σε ένα παγκάκι, τον τρόπο που τα απέκτησε. Έγραφε λέει ένα ποίημα για έναν νεαρό και ήταν τόσος ο πόθος και η φλόγα της γι' αυτόν, που η φωτιά από το πορνοδιαστροφικό της ποίημα ξεπήδησε απ'το χαρτί και την έκαψε. Μα δεν το μετάνιωνε. Τα σημάδια αυτά θα ήταν η ανάμνηση της κάβλας που της χάρισε ο νεαρός ένα βράδυ, σε ένα σκοτεινό στενό.
***
Το σπίτι της ήταν περίεργο. Είχε μαύρο ταβάνι και άσπρους τοίχους. Έψαχνε λέει το νόημα των χρωμάτων στη ζωή, μα δεν το έβρισκε σε κανένα χρώμα.
***
Δεν ήταν μια συνηθισμένη κοπέλα. Ήταν μια κοπέλα συνηθισμένη στον κοινωνικό της ρόλο, αφού δεν μπορούσε να είναι η πραγματικότητά της. Ήταν μια σκιά, εγκλωβισμένη σε ένα σώμα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου