image by google ''early morning praise'' Σε έναν κόσμο τιποτένιο, δεν είναι ελάχιστοι εκείνοι που κρατούν μαχητικά τα δεσμά τους. Ο χρόνος ποτέ δεν είναι ήρεμος, φλέγεται εσωτερικά μαζί με τον χώρο. Και μη νομίζεις ότι και εδώ δεν παίζουν σκατά, εσωτερικές διαμάχες και συγκρούσεις σβήνονται με μιας στο άκουσμα της αλληλεγγύης μας. Όσο : Ρασσοφορεμένοι μισάνθρωποι θα φτύνουν απειλές, γλωσσόφιλα θα πέφτουν και αγκαλιές, με ναζί, εκκλησία και κράτος μαζί, φωτιές σε κτήρια που τους κάνουν να νιώθουν απειλή.. Όσο: Θα ρίχνουν μπουνιές, σε ανθρώπους που βαρέθηκαν να μένουν άπραγοι και προσαγωγές σε νέους που τολμούν να πράξουν.. Τόσο τα θεριά θα βγαίνουν ενωμένα να τσακίσουν την κάθε μορφής καταστολή. -Και πες μου εσύ που βαράς, και την είδες γαμιάς, πόσο αργύρια σου περισσεύουν τα βράδια και καταφέρνεις το πρωί να ξεχνάς. Η δημοκρατία σας ποτέ δεν ήταν πιο τρομοκρατική. Μα ποιος να τους κατηγορήσει για &#
Το ξυπνητήρι χτυπάει κάθε μέρα την ίδια ώρα. Σηκώνεσαι, το κλείνεις, ντύνεσαι βιαστικά μες στο σκοτάδι, πετάς καφέ και νερό στο ποτήρι, αρπάζεις το σάκο σου και κατευθύνεσαι στη στάση. Η δουλειά κάθε μέρα φαντάζει όλο και πιο πληκτική και κάθε βράδυ η -ρητορική κατά βάση- ερώτηση ''ποιος πάει ρε γαμώτο αύριο στη δουλειά?'' γίνεται μέρος της ρουτίνας σου. Η βάρδια ξεκινάει, εσύ ήδη έχεις πάρει την θέση σου. Όχι ότι είναι δύσκολη η δουλειά, αλλά να, είναι που δεν έχουμε μάθει να κάνουμε τίποτα στη ζωή μας και όλα μας κουράζουν. Οι 3 πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Φοβάσαι να κοιτάξεις στα μάτια τον επιστάτη ή τους άλλους αγνώστους εκεί μέσα (κυρίως αυτούς που φοράνε μπλε) και περπατάς με το κεφάλι χαμηλά για να μην γίνεις στόχος, γιατί θεωρείς τους πάντες ανώτερους.Κουράζεσαι τόσο από το περιβάλλον γύρω σου, που νομίζεις ότι χάνεις το μυαλό σου. Οι επαναλαμβανόμενοι ήχοι και τα μηχανήματα που προσπαθούν να μην καταρρεύσουν, όντας ερείπια, φαντάζουν σαν μια φων