ΣτοχοΠοίηση

δώσαμε ακριβείς λέξεις όχι απλά σε απροσδιόριστους όρους αλλά σε θέματα ίσως ανύπαρκτα. τέλος πάντων, άλλοι καίγοντας εκκλησίες θέλουν να φτάσουν στον παράδεισο και εμείς πιστέψαμε στο θεό για να τους δούμε καμένους. η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά ως παγκόσμιος πόλεμος, την δεύτερη φορά ως έρωτας. οι ποιητές θα σου έλεγαν ότι και τα δυο έχουν νεκρούς, εγώ σου λέω να μην αυτοκτονήσεις για την γκόμενα, αυτοκτόνησε για την χαμένη σου ύπαρξη, ύπαρξη που αναλώνεται και χάνεται μέσα με αυτό που εμείς οι άνθρωποι ονομάσαμε χρόνο. δεν έπρεπε να σου πω να προσέχεις κανείς δεν μπορεί να προφυλαχτεί από τον εαυτό του. σου λέω όμως να υπάρχεις, είτε σε αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα είτε σε αυτό που ονομάζουμε τρέλα. τελικά τράβα στο διάολο μαζί με ότι άλλο προπαγανδίζει την αγάπη. 

Ένα μήνα έψαχνα. Όλοι είχα έτοιμη την δικαιολογία «δεν έχω», «τα χρειάζομαι για εμένα», και εγώ πονούσα. Ήταν ένας πόνος διαφορετικός. Ξεκινούσε από το μεδούλι μέσα στα κόκαλα και σιγά σιγά εξαπλωνόταν σαν καρκίνωμα μέσω των νευρικών μου απολήξεων σε όλο τον εγκέφαλο. Παρέλυα. Την ημέρα είχα κάτι να ξεχνιέμαι. Ήμουν στη γύρα και έψαχνα. Έψαχνα σε βιβλιοθήκες, στέκια και στενά. Αλλά τις νύχτες -αχ τις νύχτες- δεν την πάλευα. Άλλοτε φώναζα στους τοίχους και άλλοτε τους παρακαλούσα στα γόνατα να μου μιλήσουν. Να μου θυμίσουν τι είμαι, μέχρι τη στιγμή που με έπαιρνε ο ύπνος, εκεί στο πάτωμα, αγκαλιά με τη λογική μου. Και οι μέρες περνούσαν και εγώ δεν έβρισκα τίποτα και έτσι θόλωνα τη σκέψη μου με χάπια και αλκοόλ. Είχαν περάσει 25 μέρες και εγώ με έχανα. Τυχαία όπως περπατούσα συνάντησα τον Ζ. Ο τύπος είχε τα κονέ να βρει τα πάντα. Ήταν ενταγμένος στους αναλγηκούς. Αυτοί, είχαν ως βασικές αρχές την αλληλεγγύη και την αγάπη. Η απάντηση ήρθε πιο γρήγορα από την ερώτηση. «Όχι!» και έ

Και βρέθηκα στη συνέλευση μαμά και όλοι φώναζαν συνθήματα «κάτω η πλουτοκρατία» «κάτω το κεφάλαιο» «κάτω η υπεραξία» και τώρα σκέφτομαι πως πρέπει να φωνάξω και εγώ ένα σύνθημα. Ανασύρω από τη μνήμη μου το τελευταίο που άκουσα στις ειδήσεις «λευτεριά στο Λάκη Γαβαλά» μα τι λέω, αυτό δεν είναι επαναστατικό σύνθημα και εγώ είμαι σε ηλικία επανάστασης. Θα φύγω, θα μαζέψω τα κουβαδάκια μου και θα φύγω. Θα πάω σε εκείνη την παραλία με το κόκκινο χώμα που χάνετε ο Φώντας γιατί έχει κόκκινα μούσια και θυμάμαι όταν τον ρώτησα γιατί είναι κουκουές απάντησε: «γιατί είναι το μόνο κόμμα που ταιριάζει με τα μούσια μου». Τον αγαπάω τον Φώντα, όχι γιατί είναι κουκουές, όχι γιατί γράφει ποιήματα ούτε γιατί είναι κοντός και σε μια έρευνα διάβασα ότι οι παιδεραστές είναι κοντοί, αλλά γιατί πάντα έχει μια απάντηση.

Μετά την πρόσκρουση, με το έδαφος η ύλη σέρνεται γραπώνοντας το χώμα με τα νύχια της. Όντας τόσα χρόνια περικυκλωμένη από ''πνεύμα'' προσπαθεί να σωθεί. Δεν ήθελα να σου βάλω τρικλοποδιά αλλά με ανάγκασες. Και τώρα, προσπαθώ να αποκόψω το πόδι από το υπόλοιπο σώμα γιατί στιγματίστηκε και ο κοινωνικός στιγματισμός προκαλεί αλυσοδεμένες αντιδράσεις. Και μόλις το κάνω, μόλις το κόψω θα στο δώσω να το γλύψεις, σαν καλός άνθρωπος πριν το κατασπαράξεις ξεχνώντας ότι ήταν η σωτηρία σου.  

Είχε αρχίσει να συνηθίζει τους ιλιγγιώδης ρυθμούς της πόλης. Τώρα ήταν ώρα να αρχίσει να παρατηρεί τον κόσμο, με τον τρόπο της. Έψαχνε στο πλήθος για εκείνα τα βαθιά, αλλά στιγμιαία βλέμματα, ίσια στα μάτια, που σε κάνουν να νομίζεις ότι ο άλλος φωνάζει μέσα στο κεφάλι σου «είμαι και εγώ εδώ, είμαι και εγώ σαν εσένα». Αλλά οι άνθρωποι δεν κοιτάνε πλέον στα μάτια. Ίσως φοβούνται το μαύρο της μάτι ή ίσως πάλι το κυνήγι των ερινυών κατά τη διάρκεια της νύχτας τους κουράζει πολύ. *** Κάτι είχε αλλάξει στον τρόπο που έβλεπε τα πράγματα. Το μαύρο της μάτι, της είχε ανοίξει νέους ορίζοντες, για μια άλλη διάσταση θα νόμιζε κανείς. Η (εν)όραση της βελτιώθηκε. Στην ουσία απλά έμαθε με τον καιρό να βλέπει, εκεί που οι άλλοι απλά κοίταζαν. Μπορούσε να δει την πραγματικότητα των ανθρώπων. Εξωτερικευμένες μορφές ψυχών. Πληγές και τραύματα που περίτεχνα κρύβονταν. *** Ήταν Δεκέμβριος και η βροχή έκανε τα κόκαλα των ανθρώπων να σαπίζουν. Όλοι περπατούσαν. Σκυμμένα κεφάλια και κουρασμένα βήματα. Όλο