ΣτοχοΠοίηση

το παρακάτω ποίημα προέρχεται από αγαπημένο (α)πρόσωπο  Ο κόσμος είναι σκατά θα αλλάξει λες "κάποια στιγμή" όπως κάποια στιγμή θα βρεθούμε και θα παίζουμε κυνηγητό στους δρόμους σε ερειπωμένα σπίτια και σκιώδη γκαράζ θα σου πω ότι δεν είσαι απελευθερωμένη απλά έχεις διαφορετικά ταμπού απ' τη μάζα θα μου πεις πως, είμαι δεν είμαι καθήκι, ποτέ δεν θα ταυτιστώ με την ηθική και την ανηθικότητα "Ο κόσμος είναι σκατά" θα ήθελα να το φωνάξω πριν πεθάνω αλλά πλέον νομίζω ότι θα φώναζα "κάβλα είσαι" "θέλω να σε πηδήξω" και τέτοια ή όχι; Ο κόσμος είναι σκατά και η αποδοχή της πραγματικότητας το πρώτο βήμα για την αλλαγή της Ο ιστορικός χρόνος είναι άπειρος και το τέλος του κόσμου δεν θα έρθει ποτέ το ίδιο και η άνοιξη στις καρδιές των ανθρώπων Αφελής όποιος αγωνίστηκε για να αντικρίσει την επερχόμενη αλλαγή Ο πεπερασμένος νους αδυνατεί να αντιληφθεί την ενδελεχή εντροπία στα γρανάζια του μηχανισμού που λέγετ

Οι μέρες του καλοκαιριού είναι ατέλειωτες. Η ζέστη αποπνικτική, και το μόνο συναίσθημα που κατακλύζει το ανθρώπινο είδος (αν μπορούμε ακόμα να αυτοαποκαλούστε έτσι) είναι η ανία και η βαρεμάρα. Άλλη μια βαρετή μέρα λοιπόν, φτάνει στο τέλος της και παραχωρεί τη θέση της, σε μια πολλά υποσχόμενα βαρετή νύχτα. Και αφού το σπίτι παραμένει ενοχλητικά μη οικείο, αποφασίζω να βγω, μια έξοδος κατά την οποία αφήνεις στην άκρη την ''ασφάλεια'' που σου παρέχει το κρησφύγετο σου, και ξεκινάς για μια νέα περιπέτεια (wow). Ωστόσο το κοντινότερο ημιυπόγειο μπαρ, φαντάζει ο καλύτερος προορισμός για της ανάγκες της σημερινής νύχτας. Κάπως έτσι κατέληξα μόνη να κάθομαι στο μπαρ, από όπου μπορώ να έχω άμεση πρόσβαση στις μπύρες, αλλά και θέα σε όλο το μαγαζί. Η ατμόσφαιρα μυρίζει αλκοόλ και έχει ιδιαίτερα χαμηλό φωτισμό, είναι ένα μέρος που μάλλον αντί να προσφέρει παρηγοριά, χαρίζει στους θαμώνες μεγαλύτερη δόση κατάθλιψης.  Ευτυχώς τη δική μου ανία, ήρθε σαν από μηχανής θεός, να σπ